Chelsea 2004 VS Chelsea 2014

του Δημήτρη Βαρσάνη

Είτε πρόκειται για σταρ παίκτες,σταρ προπονητές ή νικήτριες ομάδες υπάρχει μια συνεχής επιθυμία των ποδοσφαιρόφιλων να γίνονται  συγκρίσεις με το παρελθόν.

Ένα καθημερινό θέμα είναι το αν αξίζουν να ανήκουν στο πάνθεον της ιστορίας μαζί με τους άλλους θρύλους του ποδοσφαίρου ο Cristiano Ronaldo και ο Lionel Messi,ενώ υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για το αν η Barcelona του Pep Guardiola θα πρέπει να βρίσκεται με τις άλλες μεγάλες ομάδες του παρελθόντος όπως η Milan του Arrigo Sacchi,ο Ajax του Rinus Michels και η Εθνική Βραζιλίας του 1970.

Αν και δεν έχει φτάσει ακόμα σε αυτά τα ύψη,το αήττητο σερί της Chelsea σε όλες τις διοργανώσεις και η θέση της στη κορυφή της Premier League διακρίνεται το όνομα της στην ίδια ανάσα όπως μια άλλη Λονδρέζικη ομάδα πριν μια δεκαετία. Οι συγκρίσεις με τους “Invicibles” της Arsenal έχουν ήδη αρχίσει....περίπου επειδή η Chelsea ακόμα δεν τελείωσε το πρωτάθλημα της. Ίσως οι “μπλε” μιμηθούν τους γείτονες τους όμως μόνο το ¼ της χρονιάς έχει φύγει,η σύγκριση είναι πάρα πολύ πρόωρη σε κάθε περίπτωση. Αν η στήλη με τις ήττες παραμείνει άδεια μέχρι τον Απρίλιο και στα τελευταία στάδια του πρωταθλήματος,τότε νόμιμα θα πρέπει να γίνεται αυτή η σύγκριση.

Η άλλη ομάδα που ήρθε στο επίκεντρο δίπλα στη τρέχουσα ομάδα των “μπλε” είναι η πρώτη Chelsea του Mourinho που τα σάρωσε όλα στην Αγγλία τη τριετία 2004-2007. Σε αυτή τη περίπτωση σίγουρα παρατηρούνται ομοιότητες. Η πρώτη οικεία όψη είναι η στερεά σπονδυλική στήλη. Ένα χαρακτηριστικό που χρειάζονται όλες οι επιτυχημένες ομάδες και κάτι που ο Πορτογάλος τεχνικός χτίζει πάνω τους.

Τα βασικά συστατικά είναι να έχεις έναν πολύ καλό τερματοφύλακα και με αυτοπεποίθηση,έναν ηγέτη στην άμυνα,έναν πειθαρχημένο αμυντικό μέσο και έναν επιθετικό,ικανό σωματικά να διαταράξει την άμυνα της αντιπάλου. Στη Porto ο Mourinho είχε σε αυτές τις θέσεις τους Vitor Baia,Jorge Costa,Costinha και Derlei. Στη τρεμπλούχα Inter τους Julio Cesar,Lucio,Esteban Cambiasso και Diego Milito. Στη Real Madrid τους Iker Casillas,Sergio Ramos,Xabi Alonso και Karim Benzema.

Τη σεζόν 2004 - 2005 η Chelsea είχε στις αντίστοιχες θέσεις τους Petr Cech,John Terry,Claude Makelele και Didier Drogba. Τη φετινή χρονιά οι πυλώνες της φέρουν μια παρόμοια ομοιότητα με το προηγούμενο κουαρτέτο. Ο Thibaut Courtois είναι αδιατάρακτος τώρα όπως ήταν τότε ο Cech. Ένας νέος τερματοφύλακας με αυτοπεποίθηση και μια κατευναστική παρουσία για την άμυνα μπροστά του. 

Ο Terry ίσως να έχει λίγα περισσότερα λεπτά στο ρολόι του αυτές τις μέρες,αλλά ο πλούτος εμπειρίας του και η έλλειψη παιχνιδιών με την Εθνική του ομάδα,το οποίο σημαίνει περισσότερες ανάσες του δίνουν το δικαίωμα να καθοδηγεί τη Chelsea όπως το έκανε στο παρελθόν με τους συνεχόμενους τίτλους. Ακριβώς όπως τον Makelele τον είχε θαυμάσει όλη η Αγγλία για την ισορροπία που έδινε στην ομάδα,έτσι και ο Nemanja Matic τώρα παίρνει τους ίδιους επαίνους για το δικό του “καθάρισμα” στις επιθέσεις του αντιπάλου και που αρχίζει παράλληλα προϋποθέσεις ευκαιριών για τη δική του ομάδα.

Στην επίθεση ο Drogba είναι ακόμα διαθέσιμος για να παίξει όμως η θέση του στην αρχική ενδεκάδα έχει παρθεί από τον Diego Costa,του οποίου κάθε κομμάτι του είναι τόσο μεγάλο και τόσο στιβαρό όσο του Ιβοριανού. Ο παράγοντας του κατ’ εξοχήν επιθετικού μέσου(Frank Lampard/Cesc Fabregas)μαζί με τη ταχύτητα και τη δημιουργία στα πλευρά(Arjen Robben,Damien Duff/Eden Hazard,Willian)και ορισμένοι περιστασιακοί παρατηρητές μπορούν να αντιληφθούν ότι η τελευταία έκδοση των “μπλε” είναι ένας κλώνος του πρωτότυπου. Ωστόσο ενώ οι δύο ομάδες είναι αναμφίβολα παρόμοιες υπάρχουν επίσης και κάποιες διαφορές.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν το σύστημα του Πορτογάλου προπονητή έχει αλλάξει,το 4-3-3 εξελίχθηκε στο πιο σύγχρονο και πανταχού παρών 4-2-3-1. Η προσέγγιση του ποδοσφαίρου επίσης έχει αλλάξει. Στη τωρινή ομάδα χαρακτηρίζεται το παιχνίδι κατοχής παράλληλα με τις γρήγορες επιθέσεις,ενώ στη προηγούμενη καθιέρωσε μια πιο δυνατή και ισχυρή προσέγγιση.

Ακόμη,το ρόστερ του Mourinho είναι σαφέστατα διαφορετικό παρά το γεγονός ότι είναι εξοικειωμένο με τα χαρακτηριστικά του. Θεωρώντας ότι ο Makelele είχε εξαιρετική επίγνωση της θέσης του και χρησιμοποιώντας το σώμα του για να σβήσει τους προσωπικούς του αντιπάλους,ο Matic έχει την ικανότητα να καλύπτει γρήγορα μεγάλες αποστάσεις προκειμένου να χαλάει τις επιθέσεις του αντιπάλου. Ο Σέρβος επίσης είναι πολύ πιο προοδευτικός στη κατοχή έχοντας την ικανότητα να κουβαλά τη μπάλα και η συμβολή του προσθέτει μεγαλύτερη τομή,ενώ μετρά ήδη και περισσότερα γκολ από τον Γάλλο. Με αυτό δεν θέλουμε να πούμε ότι ο Matic είναι πιο σημαντικός για τη τρέχουσα ομάδα από ότι ο Makelele,απλά προσφέρει διαφορετικά χαρακτηριστικά.

Ο Drogba πάντα ήταν μια τρομερή παρουσία για τη Chelsea στην επίθεση,αν και στις αρχές η επίπτωση του στο σκοράρισμα δεν ήταν τόσο άμεση όσο του Diego Costa. Ο πολιτογραφημένος Ισπανός πέτυχε ήδη 10 τέρματα και η συνεργασία του με τον Fabregas καρποφόρησε αμέσως. Ενώ ο Drogba ήταν ο σκόρερ των μεγάλων και κρίσιμων γκολ,ο Costa φαίνεται να είναι ένας μεγάλος σκόρερ αλλά και που έχει την ικανότητα να κόβει στα δύο τους δύο σέντερ μπακ,κάτι που αντλεί σημαντικό θαυμασμό από τον προπονητή του.

Ανάλογη σύγκριση μπορεί να γίνει ανάμεσα στον Lampard και τον Fabregas. Και οι δύο σκοράρουν και φτιάχνουν ευκαιρίες για τους άλλους,αν και διαφέρουν και στα δύο το οποίο είναι αντίστοιχα το δυνατότερο τους στοιχείο. Οι πολλές κούρσες του πρώτου σήμαιναν ότι ήταν πάντα στα υπόψη να σκοράρει. Από την άλλη πλευρά ο δεύτερος παίζει σε έναν πιο βαθύ ρόλο από τον Άγγλο και με τις τόσες πολλές επιθετικές επιλογές μπροστά του,η αφύσικη ικανότητα του να πραγματοποιεί τη τέλεια πάσα έχει γίνει το κύριο όπλο του.

 

Στα άκρα οι ρόλοι δεν είναι τόσο διαφορετικοί με τον Hazard να μιμείται τη μαγεία του Robben,αν και δεν έχει ακόμα το θανατηφόρο τελείωμα του Ολλανδού. Στο άλλο φτερό ο Willian και ο Schurrle εξυπηρετούν εξίσου τον επιμελή ρόλο με εκείνο που διαδραμάτισαν ο Duff και ο Joe Cole,διατηρώντας επίσης και το είδος του ταλέντου να προκαλέσει προβλήματα στην αντίπαλη άμυνα.

Εμπλουτισμένες με την ίδια νοοτροπία νικητή από το προπονητή τους και με συγκρίσιμα σύνολα,θα ήταν ενδιαφέρον να βλέπαμε τι θα συνέβαινε αν οι δύο ομάδες αντιμετώπιζαν η μία την άλλη στο αποκορύφωμα τους. Και οι δύο είναι/ήταν πεινασμένες για επιτυχίες,και οι δύο διαθέτουν/διέθεταν ένα συνδυασμό δύναμης και φινέτσας,και οι δύο αποπνέουν/απέπνεαν σεβασμό.

Ωστόσο όσο δελεαστικό και αν είναι να αρχίσουμε τις συγκρίσεις και τις εικασίες για το ποια από τις δύο είναι η καλύτερη,θα πρέπει να γίνει μόνο αν η τωρινή ομάδα της Chelsea πετύχει τα επιτεύγματα της πρώτης του Mourinho και τελειώσει τη χρονιά όντας πρωταθλήτρια.

Η ομάδα του 2014 - 2015 μπορεί στο τέλος να επισκιάσει τους επιφανείς προκατόχους τους όμως προς το παρόν εξακολουθούν να παραμένουν στη σκιά τους.