Ο Λάμπαρντ αποτελούσε μία ηγετική φυσιογνωμία στη Τσέλσι, παρόλο που δεν ήταν ο πρώτος αρχηγός της ομάδας. Το πάθος και η ψυχή που έβγαζε στο χορτάρι σίγουρα θα λείψει από την Τσέλσι, αφού σπάνια παίκτες αποκτούν τέτοια εξέλιξη στο ποδοσφαιρικό μέλλον της καριέρας τους. Βάσει ηλικίας, ο Λάμπαρντ δεν μπορούσε να προσφέρει πολλά πράγματα ή περισσότερα από αυτά που πρόσφερε στο παρελθόν, κάτι απολύτως λογικό. Άλλωστε, ήταν ο παίκτης που χάρη αυτόν (και φυσικά και άλλους) η Τσέλσι έφτασε στην κατάκτηση τριών πρωταθλημάτων και ενός Τσάμπιονς Λιγκ τα τελευταία χρόνια.
Η συνεχής αλλαγές προπονητών στο λονδρέζικο σύλλογο, λόγω του ότι ο Αμπράμοβιτς "διψούσε" για τίτλο, θα μπορούσαν να είχαν επηρεάσει αρνητικά τον Άγγλο, ωστόσο με όποιον και να συνεργάστηκε, είχε άψογη σχέση και απέδωσε στο μεγαλύτερο βαθμό που μπορούσε. Ο χαρακτήρας του αλλά και η συμπεριφορά του ξεπερνούσαν το τέλειο, αφού ο παίκτης ποτέ δεν προκάλεσε κανέναν είτε με διάφορες χειρονομίες, είτε με λεγόμενά του. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος για τον οποίο κέρδισε τον σεβασμό και την αγάπη των φίλων της Τσέλσι και όχι μόνο. Ακόμη θυμάμαι εκείνο το πέναλτι - γκολ απέναντι στη Λίβερπουλ το 2008 για τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, λίγες ημέρες μετά τον θάνατο της μητέρας του. Φανερά συγκινημένος χτύπησε εύστοχα το πέναλτι και βγάζοντας το μαύρο περιβραχιόνιο, το φίλησε και έτρεξε στη γωνία, όπου ξέσπασε σε κλάματα. Και μετά, στον τελικό της Μόσχας, κόντρα στη Γιουνάιτεντ, όταν κι εκεί πέτυχε γκολ σήκωσε τα χέρια του ψηλά, αφιερώνοντας το γκολ στη μητέρα του. Άλλος στη θέση του θα είχε καταρρεύσει ψυχολογικά και δεν θα έβρισκε δυνάμεις να αγωνιστεί. Και αυτός είναι άλλος ένας λόγος για τον οποίο ο Λάμπαρντ έχει κερδίσει μία ιδιαίτερη υπόληψη.
Η δικαίωση γι'αυτόν και την Τσέλσι ήρθε το 2012 με την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ. Κανείς δεν φανταζόταν εκείνη την χρονιά πως η Τσέλσι θα έφτασε στη κορυφή της Ευρώπης. Εκείνη την χρονιά, η Τσέλσι είχε κάνει το ακατόρθωτο. Με τον Ντι Ματέο στο πάγκο, άφησε εκτός τις Νάπολι (στους "16") και Μπαρτσελόνα (στα ημιτελικά), για να φτάσει στον τελικό, όπου κέρδισε την Μπάγερν μέσα στο "Αλιάνζ Αρίνα", στη διαδικασία των πέναλτι.
Πολλοί δεν πίστευαν στην εξέλιξή του, ωστόσο ο παίκτης δουλεύοντας σκληρά και δείχνοντας τον επαγγελματισμό του έγινε ηγέτης και κατόρθωσε πολλά πράγματα. Θεωρώ λοιπόν λάθος το να αφήσουν να αποχωρήσει ένας τόσο σπουδαίος παίκτης, οδεύοντας προς ένα κατώτερο πρωτάθλημα, εκεί όπου λογικά και θα συνταξιοδοτηθεί. Ο Αμπράμοβιτς και φυσικά ο Μουρίνιο έπρεπε να κρατήσουν στην Τσέλσι τον Λάμπαρντ, διαχειρίζοντας πιο σωστά το θέμα. Ο Λάμπαρντ μπορεί αγωνιστικά να μην μπορούσε να προσφέρει πολλά, όπως προανέφερα, ωστόσο η εμπειρία του, το πάθος του και η αντοχή του και η ποιότητά θα βοηθούσαν πολύ! Ο συγκεκριμένος παίκτης άξιζε κάτι καλύτερο και μία πιο σωστή διαχείριση. Συνεπώς, ο Μουρίνιο και ο Αμπράμοβιτς δεν έδειξαν τον απαιτούμενο σεβασμό στον Λάμπαρντ, κατά την γνώμη μου. Θα έπρεπε με κάθε τρόπο να κρατήσουν τον παίκτη στην ομάδα, μέχρι την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Δεν ξέρω ποιος θα είναι ο αντικαταστάτης του, αλλά θεωρώ πως όποιος και αν βρίσκεται στη θέση του δεν θα αρκεί.
Όπως και να'χει, ο Λάμπαρντ κέρδισε τον σεβασμό πολλών, ενώ έγινε και "σημαία" για τους φιλάθλους της Τσέλσι. Σίγουρα έχει γράψει την δική του ιστορία στο σύλλογο, όχι μόνο για τα σπουδαία επιτεύγματά του. Σίγουρα αποτελεί έναν από τους πιο σπουδαίους παίκτες που πέρασαν από τον σύλλογο και από το αγγλικό ποδόσφαιρο. Το ηγετικό του προφίλ θα μείνει στην μνήμη πολλών.
ΥΓ: Ο Λάμπαρντ ολοκλήρωσε τον κύκλο του στη Τσέλσι, έχοντας πραγματοποιήσει 649 εμφανίσεις με την μπλε φανέλα, ενώ πέτυχε 211 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις. Είναι ο πρώτος μέσος με τα περισσότερα γκολ στη Πρέμιερ Λιγκ και ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Τσέλσι!
